In Syrië hebben we ook een Thorbecke nodig
door Hidde Tangerman, freelance journalist
DEN HAAG, 14 juni 2016
Toen Ahmed Marcouch afgelopen maart de Nederlandse taalschool Nedles bezocht, nodigde hij de cursisten uit voor een bezoek aan de Tweede Kamer. Op dinsdag 14 juni was het eindelijk zo ver. Vanuit Amsterdam vertrok een tiental migranten die bij Nedles een Nederlandse taalcursus volgen per trein naar Den Haag. Op het programma staan een lunch en een rondleiding.
Niet zoveel vluchtelingen
In de kantine van de Tweede Kamer worden de tafels aan elkaar geschoven zodat iedereen naast elkaar kan zitten. Net als de vorige keer komen de meeste deelnemers aan het uitje uit Syrië. Een handjevol eet niet vanwege de Ramadan. De overige Syriërs – wel moslim – zijn minder strikt in de leer en doen zich tegoed aan broodjes en smoothies. Naast de Syrische vluchtelingen zijn er ook twee cursisten uit Denemarken en Engeland mee.
Allemaal hebben ze veel zin om de Nederlandse democratie van dichtbij te zien. Zo leren ze het land beter kennen, vinden ze. Zoals Ayhom, die vijf jaar geleden als journalist Damascus ontvluchtte en sinds anderhalf jaar samen met zijn vrouw en zoontje in Nederland woont. Tijdens de lunch vertelt hij dat hij graag de minister-president wil interviewen. “Ik heb heel veel vragen,” zegt hij. Zoals waarom Nederland als voorzitter van de EU niet meer tegen de oorlog in zijn land doet. Ayhom vindt dat er te weinig gebeurt. “Als ze meteen hadden ingegrepen, net zoals in Egypte en Tunesië, zouden er nu niet zoveel vluchtelingen zijn.”
Ahmet Marcouch
De minister-president krijgen we niet te zien. Wel komt Ahmet Marcouch namens de PvdA na de lunch even gedag zeggen. Sommige Syriërs hebben sinds zijn vorige bezoek via e-mail contact met hem gehouden. Ze spreken hem bij zijn voornaam aan en schudden hem enthousiast de hand. Maar Marcouch heeft het druk. Er is tijd voor één foto, dan moet hij weer verder.
We worden bij de hand genomen door de rondleider van de Tweede Kamer, die ons door het gebouw loodst. De cursisten willen precies van hem weten hoe de democratie hier werkt. Hoe wordt de minister-president gekozen? Hoe lang mag hij regeren? En wat is precies het verschil tussen de Eerste en de Tweede Kamer? De rondleider legt het allemaal uit. In het Nederlands uiteraard, want de taal leren blijft prioriteit nummer één. Wanneer hij voor het gemak even overschakelt op Engels, grijpt cursiste Suzy uit Engeland onmiddellijk in. “Nederlands graag!”
Harry Potter
We houden even stil bij een gallerij met borstbeelden van Nederlanders die een belangrijke rol in de vaderlandse gechiedenis hebben gespeeld. Het eerste beeld uit de rij is van Thorbecke, de politicus die in 1849 een grondwetswijziging doorvoerde waardoor de macht van de koning werd ingeperkt. “Ik vind hem goed,” zegt cursist Amr. “Zo iemand hebben we in Syrië nodig.”
Even later staan we in een klein, hoog kamertje waar metershoge boekenkasten oprijzen. Vanaf 1814 zijn hier alle verslagen van de vergaderingen in de Tweede Kamer opgetekend. Een stijlvolle Engelse wenteltrap kronkelt omhoog en ook de balustrades met drakenhoofdjes zijn van Britse makelij. “Als ik hier kinderen rondleid roepen ze altijd, Harry Potter!” aldus de rondleider. Onder een vitrine ligt een exemplaar van de eerste Nederlandse grondwet. Mohiman is gefascineerd door artikel 1 over het recht op gelijke behandeling voor alle mensen. “Dat is een relatief nieuwe mentaliteit. Maar het zegt veel over een land als dat toen al in de grondwet stond.”
tapijt
Omdat er een debat bezig is krijgen we het parlement zelf helaas niet van binnen te zien. We eindigen daarom in de oude parlementszaal, een krap kamertje waar de 150 volksvertegenwoordigers vroeger in kleine bankjes werden gepropt. Op de grond ligt een lelijk tapijt in felle neonkleuren. De gedachte erachter is wel mooi: de kleuren staan symbool voor de multiculturele samenleving. Nu maar hopen dat die culturen minder met elkaar vloeken dan de kleuren van het tapijt. Als het aan de cursisten van Nedles ligt, komt dat wel goed. “We moeten flexibel zijn,” zegt Monzer uit Syrië. “Als we hier willen blijven moeten we ons aanpassen.”
Als de rondleider ons weer naar de garderobe heeft teruggebracht, zegt Mohiman met een uitgestreken gezicht. “We zouden u ook graag willen uitnodigen voor een rondleiding in het Syrische parlement.” Daar wordt door iedereen hartelijk om gelachen.