Docent Welmoed: ‘Aan het begin van iedere les vraag ik mijn cursisten vaak wat ze in het weekend hebben gedaan. De antwoorden verschillen meestal niet veel; Ik heb lekker gegeten, ik heb met vrienden gechilld, ik ben thuis gebleven, ik heb gesport. Ook mijn cursiste Leila had dit weekend met vrienden gechilld, lekker gegeten, en was thuis gebleven, maar zij had ook een bijzonder avontuur meegemaakt! Een avontuur met een Iraanse advocaat en een afvalbak. Hier vertellen we jullie haar avontuur.‘
Dit weekend was Leila jarig. Ze had haar vrienden uitgenodigd om taart te eten en samen met haar haar verjaardag te vieren. Een paar vrienden waren er al: Ehsan, Fatehma en Sam. Terwijl Leila bezig was met haar make-up, vroeg haar vriend Ehsan: ‘Zal ik je afval weggooien?’. ‘Ja graag, zei Leila en haar vriend Ehsan ging naar beneden, de vier trappen van haar appartement af.
Toen hij bovenkwam was hij buiten adem, want Amsterdamse trappen zijn hoog en steil. ‘Wat was eigenlijk dat grote zwarte, plastic ding van Bosch bij jouw afval?’ vroeg hij Leila. ‘Wat bedoel je? vroeg Leila. Maar ineens realiseerde ze zich wat hij bedoelde en sloeg ze zichzelf tegen haar voorhoofd. ‘O nee!!!Dat is de accu van de elektrische fiets van Fatehma! Die accu kost €500,- euro!’
Ehsan werd geel. Fatehma werd wit. ‘Ik heb hem in de afvalbak onder de grond gegooid’, stotterde Ehsan. Leila bleef, zoals altijd, rustig. ‘Maak jullie niet druk’, zei ze. ‘We vinden een goede oplossing.’
Fatehma belde de gemeente. Het antwoord was een teleurstelling. ‘Jammer, we kunnen niks doen, en jouw batterij is weg.’ Ehsan had een goede vriend die bouwvakker was. Ze belden de bouwvakker en hij kwam meteen met een groot stuk gereedschap dat leek op een vork. Maar wat hij ook probeerde, het lukte niet om de batterij uit de afvalbal te krijgen. De afvakbak was veel te diep en het gat te klein.
Toen begon Leila breed te lachen. Ik heb een idee! zei ze. Ze deed haar kast open en pakte haar bergbeklimmaterialen. Bergbeklimmen is haar hobby en ze had zelf een touw, speciale schoenen en haken. ‘Sam, jij bent klein en dun! Ik ga je leren klimmen en jij klimt naar beneden in de afvalbak!’ Sam, die in Iran advocaat was, en nog nooit had geklommen werd nu zelf wit. Maar de andere vonden het een goed idee en met de bergbeklimspullen gingen ze allemaal samen de trappen weer af naar de afvalbak.
Aan de zijkant van de afvalbak zat een klein deurtje met een slot. De bouwvakker brak het slot open met zijn gereedschap. Het deurtje was open. Leila keek naar binnen in de afvalbak. Hij was zeker vijf meter diep en het stonk. Maar het moest en zou lukken! Ze berekende de afstand van het touw en zorgde dat alles veilig was. Sam, de dunne Iraanse advocaat, deed de bergbeklimkleding van Leila aan en daalde af in de afvalbak. Al na één minuut riep hij: ‘Ik heb ‘m!.’ Ze trokken Sam en de accu aan het touw naar boven en hij gaf de accu aan Fatehma. Hoera!! Wat een verjaardag!
(Uit: De Nedles, de schoolkrant van NedLes, september 2019.
Geschreven door: Leila Fereydooni en Welmoed Nijhout)